Tagarchief: nostalgie

Schetsen

De examens voor middelbare scholieren zijn achter de rug. De tijd van wachten op het verlossende bericht van school is aangebroken. Een tussentijd. Uitkijken naar een toekomst met nieuwe mogelijkheden. Nu een beetje met je ziel onder je arm je dagen doorbrengen… Een spannende periode.

Doordat ik een oud schetsboek terugvond, met daarin een handjevol schetsen gemaakt toen ik 16, 17 jaar was, kwam mijn eigen middelbare schooltijd weer naar boven.

schets met oogpotloodIk zie mijn oude jas en schooltas. Een schets van mijn wastafel gemaakt met een oogpotloodje van de Hema en een tekening van een klasgenoot in de gang voor het klaslokaal.

appels enzo

Wat kan het veel oproepen, een schets. “Had ik maar meer getekend”, dacht ik bij mezelf, al bladerend door dit boek vol herinneringen. Ik voelde al kijkend meteen weer hoe het paar ouderwetse ritslaarsjes zat dat ik had geschetst in grijs potlood. En hoe trots ik indertijd was op deze originele tweedehands vondst.

ritslaarsjes       jas met plooien

Ik zag de canvas boodschappentas – dé tas om te gebruiken voor je schoolboeken in de jaren ’80 – en ervoer weer hoe onhandig die eigenlijk was. Een hele sjouw als je de stugge leren hengsels vast moest houden en je de tas niet over je schouder kon slingeren. En ook de veel te ruime beige winterjas. Al snel wat vormeloos, wel lekker warm en wollig.

Ach, waarom had ik niet ook mijn leraar Geschiedenis getekend en mijn lunch met gebakken ei. Een moment op het schoolplein of mijn fiets met daarop de schooltas. Want hoe vervoerde ik die eigenlijk?

Garage

Ja, jammer dat ik niet nog een ánder moment uit die tijd in een schets had vastgelegd.

Het was de tijd na de examens. De dag was aangebroken waarop ik de einduitslag zou krijgen door middel van een telefoontje van school. Zenuwslopend. Het was namelijk nog allerminst duidelijk of ik in één keer geslaagd zou zijn…

schooltas

Als afleiding, om het wachten te doorbreken, ging ik met mijn moeder de stad in. Ik weet niet meer in welke winkels we zijn geweest en of we überhaupt wat hebben gekocht. Mijn gedachten waren toch steeds bij het bericht der berichten dat die dag zou komen. We bleven lang weg, zonder antwoordapparaat, maar met een geduldige vader die thuis op ons en de uitslag wachtte.

Eindelijk reden we weer terug, ik had mijn zenuwen nauwelijks in bedwang. We naderden ons huis. We draaiden de oprijlaan in. Deze had aan weerskanten grote bomen die een haag vormden. Door dit weelderige gebladerte zag ik de groene deur van de garage voor me.

Groen…?

Over de garagedeur heen was een vlag gehangen. Dé vlag, in triomfantelijk rood, wit en blauw. Mijn vader had de goede boodschap aangenomen:

GESLAAGD!

Een afsluiting en een nieuw begin. Een mooi moment…

      ………………………………………………………………………………………………………………..

P.S.
Wil je na de examentijd samen met je dochter een leuke workshop volgen? Op mijn website staan data in juni en juli waarop je een workshop Artjournaling of een korte cursus collageschilderij kunt doen. Dé gelegenheid om momenten vast te leggen voor later…

Is alle begin moeilijk?

Alles begint met een eerste stap. De Nachtwacht begon met een schets. En nog een schets. Het zoeken van een compositie. Een experiment. Het prepareren van een doek en een eerste streek op dat doek. Een ondertekening. Een verfstreek. Een tweede. En uiteindelijk… een voltooid schilderij. Een meesterwerk.

Iets moois creëren gaat niet vanzelf. Vaak is het ploeteren en zweten. Er moeten problemen worden overwonnen. Waar haal ik de inspiratie vandaan? En waar de tijd? Hoe krijg ik wat ik in mijn hoofd zie op het doek? Hoe teken ik dit in vredesnaam?

Tekening in rekenschrift

Kunstenaar Anton Pieck moest als jongetje eens onbedaarlijk huilen. Zijn moeder vroeg bezorgd wat er aan de hand was. “Ik kan de regen niet tekenen”, zo snikte hij. We weten wat er van kwam. Hij maakte in zijn leven de mooiste tekeningen. En schilderijen. Er kwam veel later zelfs een prachtig park, de Efteling, geïnspireerd door zijn creaties.

En dat is mijn punt. Je weet niet waar de kromme schets van vandaag toe zal leiden in de toekomst. Dat gold voor Rembrandt, dat gold voor Pieck, dat geldt voor jou en mij. Maar je moet soms door de modder heen.

Is alle begin moeilijk? Is het niet veel moeilijker om dóór te zetten na die eerste stap? Om de volgende stap te zetten, te falen, opnieuw te beginnen en door te gaan? En toch is dat de enige manier om ergens te komen. Ook creatief.

Sinds geruime tijd probeer ik elke dag iets te creëren. Dat lukt niet altijd. Toch merk ik dat het veel teweeg brengt. Bij mezelf en anderen. Ik zie vooruitgang. Ik krijg feedback en wil mezelf verbeteren. Iets lukt niet. En ineens lukt iets wel en lukt het me met gemak een hele week elke dag iets te bedenken. Ik krijg inspiratie van anderen en leer nieuwe vaardigheden.

Ik zet door en breek door grenzen heen. Mijn techniek verbetert en van het ene idee komt het andere. Ik kom ergens!

En de onbeholpen tekening van het allereerste begin geeft hoop voor volgende projecten die nog ondoenlijk lijken. Op naar de volgende eerste stappen.